Een koor van gemo­to­ri­seer­de instru­men­ten, geïn­spi­reerd door de ​‘brom­tol’, zoemt door de afge­blad­der­de klas­lo­ka­len van een leeg­staan­de school.

Een oude brom­tol die Mariska de Groot op een rom­mel­markt vond, vorm­de het begin van een geluids­in­stal­la­tie. De Haagse kun­ste­naar was met­een gefas­ci­neerd door dit kleur­rij­ke kin­der­speel­goed, dat zoe­men­de har­mo­nie­ën met drie akkoor­den maakt door een sys­teem van lucht en rie­ten. De Groot dook in de geschie­de­nis en mecha­niek van die inge­ni­eu­ze tol­len, wat haar inspi­reer­de tot het bou­wen van eigen gemo­to­ri­seer­de instru­men­ten. Door hun hou­ten omhul­sel blijft het inwen­di­ge mecha­nis­me van de han­gen­de sculp­tu­ren een mys­te­rie. Maar de har­mo­ni­um-ach­ti­ge har­mo­nie­ën en de akoes­ti­sche feno­me­nen, zoals inter­fe­ren­ties en bea­tings, omhul­len de luis­te­raar in een hyp­no­ti­se­rend klankbad.

Het Sint-Agnesgebouw, dat er al een hele tijd ver­la­ten bij­ligt, ver­rees in de jaren 1920 naar een ont­werp van stads­ar­chi­tect Eugène Frische. Het was een uit­brei­ding van de ste­de­lij­ke meis­jes­school die Frisches voor­gan­ger Edouard Lavergne in 1874 – 1875 aan de Kapucijnenvoer had gebouwd. Aanvankelijk lag op de plek van de meis­jes­school de eer­ste bota­ni­sche tuin van Leuven, bedoeld voor het onder­wijs aan de genees­kun­de­stu­den­ten. In de jaren 1820 kwam er een nieu­we kruid­tuin aan de over­kant van de Kapucijnenvoer. De uni­ver­si­teit kreeg in de twee­de helft van de jaren 1950 de school­ge­bou­wen in haar bezit en stel­de ze ter beschik­king van het Sint-Elisabethinstituut voor Verpleegkunde en – later – van het Departement Verpleeg- en Vroedkunde van de Katholieke Hogeschool Leuven. Sinds 2008 staat het Sint-Agnesgebouw gro­ten­deels leeg, al von­den er wel af en toe nog eve­ne­men­ten plaats, in 2016 bij­voor­beeld het kunst­par­cours Ithaka van de Leuvense studenten. 

Tekst: Liesbet Nys (KU Leuven)