Onder water is het zicht vaak beperkt tot enke­le meters, zeker in de troe­be­le Noordzee. Onderwatergeluiden daar­en­te­gen dra­gen veel ver­der. Niet toe­val­lig doet het zee­le­ven een beroep op geluid voor com­mu­ni­ca­tie, navi­ga­tie en voort­plan­ting, via bij­voor­beeld mys­te­ri­eu­ze gezan­gen of echo­lo­ca­tie. De Noordzee is ech­ter ook de drukst beva­ren zee ter wereld. Bovendien boren we er naar olie, bou­wen we wind­mo­len­par­ken en vis­sen we naar voed­sel. Zo is de Noordzee ook de luid­ste zee ter wereld. Elke vier­kan­te cen­ti­me­ter, van Duinkerke tot Noorwegen, kent een vorm van men­se­lij­ke (soni­sche) aan­we­zig­heid. Die geluids­over­last ver­stoort de com­mu­ni­ca­tie van zee­we­zens en ver­oor­zaakt zelfs fysie­ke pijn. De Belgische geluids­kun­ste­naar Stijn Demeulenaere trok de zee op voor een poë­ti­sche ver­ken­ning van het onzicht­ba­re klank­land­schap onder de water­spie­gel. Hij maak­te onder­wa­ter­op­na­mes die hij ver­werk­te in een audio­vi­su­e­le instal­la­tie. Via zes luid­spre­kers horen we de sound­track bij een buis die bestaat uit negen sam­ples gevuld met zee­wa­ter. Elke buis bevat een staal van een loca­tie waar Demeulenaere opna­mes maakte.

Weetje: De titel van de instal­la­tie, Zijlijn of Linea Lateralis, ver­wijst naar het orgaan van som­mi­ge vis­soor­ten dat druk­ver­schil­len in het water detec­teert en ver­bon­den is met hun gehoor. Die ​‘linea late­ra­lis’ is geë­vo­lu­eerd van­uit het­zelf­de pro­to-orgaan van waar­uit ook onze oren zich heb­ben ontwikkeld.