Twee rond­draai­en­de luid­spre­kers pro­jec­te­ren ultra­so­ni­sche audio­gol­ven in de bru­ta­lis­ti­sche silo’s. Die gol­ven wor­den pas hoor­baar wan­neer ze tegen een muur bot­sen en terug­kaat­sen. Ze zijn boven­dien zo ​‘hyper­di­rec­ti­o­neel’ dat ze alleen de reflec­tie van één spe­ci­fiek punt in de archi­tec­tuur laten horen, in plaats van de tota­le galm van de hele ruim­te. Wanneer de luid­spre­kers gericht zijn naar de klei­ne roton­des zal de reflec­tie rela­tief droog zijn, ter­wijl de monu­men­ta­le silo­kokers een lan­ge nagalm heb­ben. Door alle hoe­ken, zij­den en ran­den te scan­nen, ont­hult de Belgische geluids­kun­ste­naar Christoph De Boeck een gede­tail­leerd akoes­tisch por­tret van de ruim­te. Tegelijk die­nen deze luid­spre­kers ook als muziek­in­stru­men­ten, waar­mee De Boeck als com­po­nist kan spe­len met per­cus­sie­ve patro­nen, spec­tra­le tex­tu­ren en links-rechts effecten.