Een vleu­gel­pi­a­no gekroond met een zes­hoe­ki­ge anten­ne prik­kelt onze nieuws­gie­rig­heid. De sna­ren van het instru­ment vibre­ren en er weer­klin­ken rit­mes, melo­die­ën en har­mo­nie­ën, maar er is geen muzi­kant te bespeu­ren. De pia­no wordt name­lijk bespeeld door onzicht­ba­re elek­tro­mag­ne­ti­sche gol­ven, zowel van ver (bv. atmos­fe­ri­sche gol­ven of onweer) als van dicht­bij (bv. smartpho­nes, de motor van een voor­bij­rij­den­de auto). Die altijd aan­we­zi­ge stra­lin­gen wor­den opge­pikt door de anten­ne en via kope­ren spoe­len omge­zet in tril­lin­gen die de pia­no­sna­ren doen reso­ne­ren. Met Antenna plaatst kun­ste­naar Floris Vanhoof een oud mecha­nisch instru­ment in het (late) infor­ma­tie­tijd­perk. In een tijd waar­in alle din­gen draad­loos met elkaar ver­bon­den zijn, wil­de hij zien en horen hoe een voor­werp dat niet van deze tijd is, daar­op rea­geert. Hoe kan een zicht­baar object zich ver­hou­den tot het onzicht­ba­re? Het werk is type­rend voor de veel­zij­di­ge Antwerpse kun­ste­naar: van­uit diver­se dis­ci­pli­nes en inte­res­ses bouwt hij inter­fa­ces waar­in oude en nieu­we tech­no­lo­gie­ën, klank en beeld ver­we­ven worden.